امانت داری یک فضیلتِ فرامذهبی است. همین است که رسول اعظم الی(ص) حتی قبل از بعثت به صفتِ مانای " امین" متصف و مورد احترام کل قریش بودند که اکثریت قریب به اتفاق شان بت می پرستیدند. شخصیت امین را امروزه نیز کافر و مسلمان ارج می نهند. اینان پایه بقا و استحکام جامعه اند. از منظر زیست جمعی نیز باید گفت و تاکید کرد که توسعه فرهنگ امانت داری، باعث تعمیق آرامش در جامعه می شود. این که مردم به هم اعتماد کنند، سلامت عمومی را هم به سوغات می آورد. وقتی کسی کالایی را گم می کند اگر امید پیدا شدن آن، بیشتر از نایابی باشد، حال جامعه بهتر می شود. خبرش هم که منتشر شود حال خوبی بیشتری ایجاد می کند. بارها در رسانه های گوناگون یا حتی زبان مردم ، خبرها خوانده و شنیده ایم از این که مردم و به ویژه پاکبانان شریف کالای قیمتی و پول نقد و دلار و سکه را یافته اند و با هر مشقتی هم که شده، به دست صاحبش رسانده اند. زحمت کشیده اند تا صاحب آن را پیدا کنند بی آن که چشمی به پاداش و دلی به مژدگانی داشته باشند. پاداش خود را توسعه امامنت داری و مژدگانی خود را در چشم های شاد پشت مژه صاحب آن می جستند. خب، این کار حال همه را خوب می کند. اصلا " امر به معروف" است از همان جنسِ " كُونُوا دُعَاةً لِلنَّاسِ بِغَيْرِ أَلْسِنَتِكُمْ؛ مردم را به غير از زبان خود، دعوت كنيد." که امام صادق علیه السلام می فرماید. تعریف کردن آن هم یک نوع تبیین معرفت و امر به معروف است. معروف را که نباید در حصرِ چند تارمو دانست که با جا به جایی روسری، دچار قبض و بسط شود. معروف، یعنی زیبایی های زندگی. یعنی بایستگی های یک زیست مومنانه که در آموزه های دینی هم بر آن تاکید شده باشد. یعنی حریم بانی از آرامش و اعتماد جامعه. همه این ها به وصف امانت داری شدنی است. حتی همان تارمو را هم چشمان امین نمی بینند وروسری هم امانت داری می کند برای پوشاندن آن. همه آن! باید امانت داری را به رفتار ملکه شده در جان مردمان ارتقا داد. امانت داری نه صرفا به عنوان فضیلتی اخلاقی بلکه به عنوان اخلاق بایسته راهبردی. راه موفقید چنین به فراز های سرفزازی آور می رسد....

ب / شماره 5688 / یکشنبه 4 آبان 1404 / صفحه 3

http://archive.birjandemrooz.com/PDF/14040804.pdf

Powered By
  BLOGFA.COM