اشارت ها را باید خواند. آیات خدا هر کدام در هر خوانش اشارتی است که باید ما را به حقیقت دلالت کند. اهل معنا، فراتر از لفظ، معنا می خوانند. تامل می کنند تا به فهمی کمال یافته برسند. فقط کوه و دشت و صحرا، آیات الهی نیستند گه باید نشانه ها را در گفتار و رفتار آدمیان یافت. اینان که به "نفخت فیه من روحی" کرامت یافته اند به اشارت خوانی سزاوارترند. یک نمونه اش را در کلامِ امام فخر رازی، رحمه الله ،از مفسران قرآن کریم می توان نشان داد که می‌گوید:" مشغول تفسیر قرآن بود... به آیه "ان الانسان لفی خسر" رسیده بودم. مانده بودم "لفی خسر" را چگونه معنا کنم؟ از بس فکر کردم خسته شدم و با خود گفتم بروم سراغ سوره‌های دیگر؛ تا فرجی شود!" فرج را و جواب را اما در بازار دید. او می گوید:" روزی گذرم به بازار افتاد و دیدم کسی با التماس فراوان به مردم می‌گوید: مردم رحم کنید به کسی که، سرمایه اش در حال آب شدنه و داره نابود میشه." نگاه کردم دیدم او یخ فروش است! "یک قالب یخ آورده، هوا هم گرم است و یخ هم در حال آب شدن؛ و او التماس می‌کند از مردم که از من یخ بخرید. من معنای «لفی خسر» را در سوره عصر از این یخ فروش فهمیدم!" خسران یعنی همین. یعنی یخی که آب می شود. سرمایه ای که از دست می رود بدون آن که ارزشی تولید شود. متاسفانه قافلیم ما و شرح حال ما هم همین قصه مرد یخ فروش است که از او پرسیدند فروختی؟ گفت: نخریدند ولی تمام شد! تمام می شود بزرگترین سرمایه ای که در اختیار داریم. لحظه به لحظه یخ زندگیمان در حال آب شدن است اما قدر این نعمت ها و فرصت های ناب را نمی دانیم و درک نمی کنیم مگر زمانی که دیر میشود و جز افسوس کاری از ما ساخته نیست. دیر می شود و دریغا که "گاهی چقدر زود دیر می شود" اما غفلت چنان به جان مان شبیخون زده است که متوجعه نمی شوید. یک دفعه چشم باز می کنیم که باید چشم ببندیم! چشم ما را می بندند و پنبه هم می گذارند. اگر لحظات مان را شکوفا نکرده باشیم، می بازیم بی آن که بردی را تجربه کرده باشیم.

ب / شماره 5512 / چهارشنبه / 24 بهمن 1403 / صفحه 4

http://archive.birjandemrooz.com/PDF/14031124.pdf

Powered By
  BLOGFA.COM